Can it be Love (Part 34)

By: James Cornejo

Pauna: dahil sa sobrang bitter ko simula nang ginawa ko ang Can It Be Love ay naisipan kong ibahin ang flow ng story, gusto ko din naman kayong mapasaya kaya gagawin kong happy ending ang story na 'to. ehehhehe.  Sana  po ay magustuhan ninyo yung ending nito, bali yung next na chapter after this, yun na po yung ending. Salamat po sa mga sumubaybay!

Ilang minuto lang ay dumating na si Jeck sa bahay nila Mena. Nang makita ako nito ay gulat ang ipinahiwatig nito sa akin. Shocked maybe because he saw me with lots of bruise in my face. Kahit naman siguro ang magulang ko ay magugulat pag nakita nilang ganito ang itsura ko.

Agad itong lumapit sa akin at yumakap. Ang yakap na mahigpit at punong puno ng pagmamahal. Ang yakap na kailanman ay hindi ko makakalimutan at ang yakap na nagiging dahilan nang aking mga pagluha. Gumanti ako sa yakap nito at kasabay na rin ang pagdaloy ng masaganang luha sa aking mga mata.

“S.sorry.” Ang tanging naisantinig ko lang habang nakayakap dito.

I was sorry for what I have done to him, I should’ve trust him. Hindi ko dapat pinaniwalaan ang mga sinabi sa akin ng ibang tao. I was sorry for doubting the man that gave me almost everything. I was the one to blame for all our misery. Lahat naman kasi ng naganap ay dahil sa akin, at walang ibang pwedeng sisihin kung hindi ako.

“Don’t be. Kasalanan ko din dahil hinayaan kong maniwala ka sa walang kwentang taong ‘yon.” Sabi nito at halata sa boses nito na umiiyak na din siya. Pagkasabi niya nito ay hinalikan niya ang aking noo ko, his kiss makes me feel how sorry he is.

*EHEM*

“Nandito ako guys, baka gusto nyo munang ayusin ko ang sugat ni James bago kayo maglampungan d’yan.” Singit ni Mena.

“Namiss ko lang ang mahal ko Mena, pagbigyan mo na ko.” Sabi ni Jeck at bumalik sa pagkakayakap sa akin.

“Sige na Jeck, ipaayos mo muna kay Mena ‘yong mga sugat ko, hindi ako pwedeng makita nila daddy na ganito.” Pagsang-ayon ko naman kay Mena.

“No! I’ll do it.” May panindigan nitong sabi, pinunasan niya ang kanyang luha at kinuha kay Mena ang yelo na nakabalot sa tuwalya na ginagamit ni Mena para padaanan ang mga pasa ko.

Agad nitongidinikit ang malamig na tuwalya sa pasa ko sa may bibig, medyo napapaurong naman ako dahil masakit pa at sariwa pa ang mga pasang natamo ko sa bakbakan namin ni Jeh.

“Teka nga, nasaan pala ang gagong ‘yon? Hindi na tumawag ang barangay tanod dito sa bahay ah.” Naalala din siguro ni Mena ang gago nitong boyfriend, ay sorry... EX boyfriend pala.

“I took care of him, may mga pinapunta na akong tao doon at kinuha nila si Jeh.” Walang kagana-ganang tugon naman ni Jeck dito.

“Tell them to stop! Huwag nilang sasaktan si Jeh, o tayo ang mag-aaway?” Nakisingit na din ako.

Tama na ang pagsasapakan namin ni Jeh, at ang mapahiya ito sa ginawa ni Mena sa kanya na imbes na ako ang ipahuli nito ay ang boyfriend pa niya ang ipinahuli niya. I guess that is more than enough para makaganti ako sa kagaguhang ginawa nito sa amin ni Jeck.

“Pero James, tingn...”

“Sinabi ko na, huwag nilang sasaktan si Jeh, enough na ang nangyari dito kanina at ayoko ng malaking gulo!” Pagpigil kong muli sa kung ano pa man ang sasabihin ni Jeck.

Napayuko nalang ito, dismayado siguro dahil hindi siya makakaganti. Pero sapat na sa akin ang nakita ko kanina. At lalong mas mahalaga sa akin ay sa wakas, magiging okay na kami ni Jeck.

Nakita kong dinukot ni Jeck ang CP niya sa kanyang bulsa at may tinawagan. Lumabas ito sa bahay nila Mena para siguro hindi namin marinig ang kung ano mang sasabihin nito sa kausap niya. Agad din naman itong bumalik nang nakasimangot.

“Oh, sino ‘yung kausap mo? Tsaka bakit ka naka-mangol?” Salubong ko dito.

“Eh kasi, hindi ko manlang maipaghihiganti ‘yung taong mahal ko sa nanakit sa kanya. Ipinatigil ko na sa BatVar ang pang totorture nila kay Jeh.” Nakasimangot pa ding tugon nito sa akin.

Ang BatVar po o mas kilala sa tawag na Batangas Varsetarian ang pumoprotekta kay Jeck sa lahat ng away nito, hindi man kasali si Jeck sa naturang fraternity. Nagtataka man ako noon kung bakit, pero hinayaan ko nalamang ito.

“You don’t need to do that, ang mahalaga ngayon, there would be a chance na maging okay tayo.”

“Chance? Chance lang? Hindi ba pwedeng okay na agad?” Eksahiradang komento ni Jeck. Alam ko namang ganito ang irereact nya, pero totoo ako sa sinabi ko. Chance palang dahil gusto ko munang ayusin ang lahat-lahat sa akin, bago ko siya balikan. And besides, gusto ko ding bigyan niya ng panahon ang sarili niyang alamin talaga ang tunay niyang nararamdaman sa akin.

“Chance lang muna Jeck. Mahal kita, pero gusto ko munang ayusin ang lahat sa akin Jeck. Sabihin na nating gusto ko din munang kilalanin ang sarili ko.” Seryoso kong tugon dito.

“Hindi pa ba sapat yung isang buwan mo akong hindi nakasama para makapag-isip-isip ka?” Sabi nito. Halata sa mukha ni Jeck ang pangungulila, pagkadismaya din ang nakikita ko sa kanya, marahil ay dahil na din sa hindi ko pagpayag na maging kaming muli.

“Sa isang buwan na hindi kita kasama, magulo ang isip ko dahil sa bestfriend mo. Gusto ko munang maging maayos ang lahat sa akin bago ako bumalik sayo. ‘yun ay kung willing kapang bumalik sa akin pag ready na ako.”

“Ayoko ng ganun James, tama na ang isang buwan, please naman oh, hindi na nga tayo nakapagcelebrate ng Christmas at New Year dahil sa problemang ‘to. Please naman James. ‘wag na nating pahirapan ang isa’t-isa.” I can hear sincerity in his words, siguro nga ay sobra-sobrang pahirap na ang dinala ko kay Jeck. Pero buo pa din ang desisyon kong huwag muna, alam ko namang maiintidihan niya ang dahilan ko pagdating ng panahon.

“Please respect my decision Jeck, ‘coz my decision is final.” May paninindigan kong tugon dito.

---

Ilang linggo na din akong nag-iisip-isip. Um-absent ako ng isang linggo sa school para puntahan ang mga lugar na pinupuntahan ko kapag may problema ako. Alam naman nila mommy at daddy na absent ako at naiintindihan daw nila kung bakit kailangan kong gawin ang bagay na iyon.

Pang-limang araw ko na sa pag-iikot sa mga magagandang lugar dito sa laguna at ito na din ang huli, bukas ay uuwi na ako sa amin para maghanda na para sa muli kong pagbabalik sa eskwela.

Galing sa Pagsanjan ay dumaan ako sa Liliw route going to San Pablo City. Nang marating ko ang San Pablo ay naisipan kong doon mamalagi sa Maria Paz ng isang gabi. Para alalahanin ang mga nangyari sa amin ni Jeck noong unang taon namin.

Kasalukuyan kong tinatahak ang San Juan kung saan ko noon nakilala si Zekiel. Naisip kong hindi naman ganoon kasamang tao si Zekiel dahil na rin nagawa nitong aminin sa akin ang lahat ng kalokohan niya. Marahil ay dala lamang ng matinding pagnanasa nito kay Jeck noon kaya niya nagawa ang bagay na iyon.

Isang malakas na ulan ang biglang bumuhos sa tinatahak kong daan. Kaya minadali ko na ang pagmamaneho para mabilisan akong makarating sa Maria Paz. Nang marating ko ito ay pinagbuksan naman ako ng guard at itinuro sa akin kung saan ako pu’pwedeng mag-park at magtanong.

Gusto ko sanang kuhanin ang kwartong noon ay tinulugan namin ni Jeck dito, pero hindi daw available at maglilimang araw na daw bukas ang nakacheck-in doon. Kaya’t kinuha ko nalamang ang katabi neto at doon ko inilagak ang aking sarili.

Ito din noon ang kwartong tinuluyan nila Mena at Jeh. Naalala ko ang mga kulitan namin noon, ang mga halinghing, mga tawa at kilig moments ng mga parter-partners noong mga panahong iyon. Nakakatawang isipin na pagkatapos ng isang taon ay magkakawatak-watak din ang akala namin noon na perfect relationships. Ang sa amin ni Jeck at ang kay Jeh at kay Mena.

Ang sweet namin noon, parang walang sino man ang makakapaghiwalay noon sa amin. Parang wala ni isa sa amin ang gustong bumitaw. Parang pang matagalan ang lahat, pang habang buhay ba. Iniisip kong mabuti, Bakit nga ba kami nagkaganito? Anong ipinakita ko kay Jeh para magustuhan niya ako? At bakit kailangang umabot pa sa ganito ang lahat?

Napabuntong hininga nalang ako sa aking naisip. Lumabas akos a kwartong tinutuluyan ko at naglakad-lakad sa buong resort. Pilit inaaalala ang lahat ng nangyari noong mga panahon na iyon. Napakasaya, parang pag lumingon ka sa isang lugar ay makikita ko ang sarili kong naandoon at masayang nakikipagharutan kay Jeck.

Sa isang banda naman ay ang mga kabarkada kong suportado lahat ng ginagawa namin ni Jeck. Walang pagdududa, walang lihiman at walang sakitan. Ang mga pangakong noon ay akala ko’y magagawa naming lahat. Pero totoo nga yata ang kasabihang “Ang pangako ay ginawa para mapako!”

Naisipan kong maglangoy at pumunta sa gitna ng swimming pool. Pilit kong inaalala lahat ng nangyari, ang live band, ang island na ginawa lamang ni Jeck, ang tulay at ang kung ano-ano pang mga bagay. Ang pagpopropose ni Jeck sa akin at ang panunuod namin ng pagtugtog nila Mena habang magkayakap.

Nang umahon ako sa swimming pool ay nakita ko nalang ang sarili kong lumuluha, luha ng pighati, pangungulila at sabihin na nating pagiging bitter, dahil hindi ko nagawa ang lahat habang para lang maprotektahan ang relasyong inaalagaan namin ni Jeck.

I wanted Jeck back, but how? Hindi ko na kilala ang sarili ko, hindi ko na alam kung paano pa ko lulugar sa aming dalawa. At hindi ko na alam kung tatanggapin pa ba ako nito kung babalik ako.

Mahal ko siya, doon sigurado ako. Pero malaking katanungan ay matatanggap pa ba ako nito sa kabila ng pang-iiwan ko dito at ang hindi ko pagtanggap ng pakikipagbalikan nito.

Kami ay kapwa biktima ng mga pangyayari. Pangyayaring kagagawan ni Jeh. Ang pangyayaring sinira ang napakagandang pagsasamahan namin ni Jeck. Ang pangyayaring halos ikamatay ni Jeck dahil sa pagpapabaya nito sa sarili.

Ayokong makitang nagkakaganon si Jeck, lalu na’t alam kong ako ang dahilan nito. Hindi ko na maaatim pang makitang nasasaktan si Jeck dahil sa tuwing masasaktan ito ay doble ang dagok sa akin. Naisip ko nang i-let go siya ngunit alam kong papahirapan ko lang ang sarili ko. Pero natatakot akong mag-take muli ng risk sa kanya dahil na din sa takot kong maulit lamang ang mga pangyayari. Ang masaktan ko ito.

“Alam kong pupunta ka dito.” Sa kalagitnaan ng pag-hikbi ko ay halos mapatalon ako sa pagkagulat sa taong nahimigan kong si Jeck.

Mula sa aking likuran ay yumakap ito sa akin ng pagkahigpit-higpit. Yakap na ramdam ang pagmamahal, sa mga haplos nito’y pangungulila. Ang yakap din na ito ang naging dahilan ng pagreregudon ng aking puso.

Sabik, ‘yan ang tanging nararamdaman ko habang nakayakap ito sa akin. Sabik sa kanyang pagmamahal, sa kanyang pag-aalaga at sa kabuoan niya.

“’wag ka nang umiyak, andito na ko ulit. Mahal kita James. Mahal na mahal.” Bulong sa akin nito kasabay ang pagkabig nito sa aking baba at pagpihit sa akin paharap sa kanya.

Parang nawalan ako ng lakas sa pagkakayakap nito sa akin kaya’t naging sunod-sunuran lamang ako sa gusto nitong mangyari.

Naramdaman ko ang pagdampi ng kanyang mga labi sa aking noo. Sumunod ay sa aking mata, sa aking ilong at ang huli ay sa aking mga labi. Hindi namin alintana ang mga nanunuod sa amin. Alam kong pinapanuod na kami ng mga ito dahil na rin sa mga naririnig kong mga komento ng iba na kung hindi ako nagkakamali ay pandidiri ang kanilang naiisantinig.

Nagtagal kami sa ganoong posisyon namin hanggang sa marinig kong may mga nagpapalakpakan na, agad akong lumingon sa kinaroroonan ng kung sino man ang pumapalakpak at nakita kong ang aking mga kaibigan pala ito. Kasama ang aking mga magulang at si Ate Lyn.

“H’wag na kayong mahiya! Suporta kami sa inyo!” Sigaw ni Paeng, napalingon ako sa gawi nito at nakita ko ang mga ngiti sa kanyang mga labi.

“Oo nga, anak! GO LANG!” Si Mommy naman, na parang suportadong-suportado pa ang nakikita nito sa amin.

Nilingon ko ang kinaroroonan ni Daddy at nakita ko rin ang mga ngiti sa kanyang mga labi, ang ngiti ng pang-unawa. Mga ngiting nagbibigay pahintulot sa kung ano mang ipagpaalam mo dito. Ang mga ngiting ngayon ko lang nakita sa kanya, ang sobrang kasiyahan ang matatamasa mo sa kanyang kabuoan.

Nilingon ko din ang mga taong nakikiosyoso sa amin, hindi ko man sila kilala ay parang makukuha mo sa kanilang mga ngiti ang pagsuporta sa amin. Ang iba naman ay pangdidiri, what do we expect, ang San Pablo lugar kung saan nagsisimula palang umunlad ang mga tao at hindi pa sila sanay sa mga ganitong klaseng relasyon.

Ang takot ko kanina ay napalitan ng ligaya, wagas kung wagas! Hindi ko alam kung saan ko pa itatago ang kasiyahang nadarama ko. Yumakap ako kay Jeck kasabay ang muling pagdidikit ng aming mga labi.

“Anong pakana mo ngayon, Jeck?” Nakangiti kong sabi dito nang maghiwalay ang aming mga labi.

“Actually, kadarating lang nila, I was informed by the front desk personnel na dumating ka na, kaya tinext ko sila para pumunta dito. Your parents know about us.” Nakangiting tugon naman nito sa akin.

Dahil sa sinabi nito ay napayakap ako ng mahigpit sa kanya at nagsabi ng “Thank you!”, hahalik pa sana ako pero pinigilan na kami ng mga kaibigan ko.

“Tama na ‘yan! Kainan na muna!” Sigaw ni Ondoy sa amin.

Nilingon naman namin kaagad ito at sinuklian ng ngiti.

Naging masaya ang lahat sa hapunan na ipinahanda ni Jeck para sa amin. Isang malaking salo-salo. ‘yan ang ipinamalas ni Jeck sa amin, syempre magkatabi kaming dalawa, sa magkabilang panig naman namin ay ang magkabilang partido samantalang sa unahan namin ay ang aming mga kaibigan.

“So, what are your plans after this?” Pagbasag ni Ate Lyn sa katahimikan habang kumakain.

“Wala.” “Madami.” Sabay naming sabi ni Jeck, ako sa wala samantalang si Jeck naman sa madami.

“Hala, hindi kaagad nagkasundo ang dalawa!” Komento ni Mommy. “Parang tayo lang dati dad oh.”

“Oo nga eh, well, kahit ano pang plano meron kayo mga anak, suportado namin kayo.” Tugon ni Daddy sa ami. “Di’ba Claire?” Baling naman nito kay Tita Claire.

Tango lamang ang isinagot ni Tita Claire kay Daddy at isang matamis na ngiti.

“So, kelan ang kasal?” Masiglang pagsingit ni Mena mula sa kawalan. Wala pala ito kanina at sumunod lamang ito.

“’yon! Dumating din si singer!” Si Mike.

“Simulan na ang tugtugan!” Si Paeng naman.

“Pwede pakainin nyo muna ako?” Natatawang tugon naman ni Mena dito. “Bes, Congrats pala. Legality award ka na, Bes!”

“Alam ko Bes, kumain ka na muna, bago pa maubos netong mga patay gutom na ‘to ang pagkain.” Biro ko dito na inangalan naman ng mga nakarinig. Sila Mommy, Daddy, Tita Claire at Ate Lyn ay natatawa nalang sa inaasta ng mga kaibigan ko.

---

Pagkatapos kumain ay nagtugtugan sila Mena, Paeng at Mike, wala mang stage, at acoustic guitar at beat box lang ang dala ay nakuha pa din nitong mga itong magtugtugan. Nagsimula na din ang inuman at makulit na kwentuhan ng mga maliligalig kong kaibigan. Sila Mommy, Daddy, Tita Claire naman ay humiwalay ng cottage sa amin, nagsarili sila ng pag-uusap, marahil ay para sa amin ang pag-uusapan nila (Joke. hehehhe). Kami naman ni Jeck ay ninanamnam ang napakasayang gabi para sa aming dalawa. Kasama man ang mga makukulit na kaibigan ay hindi na din namin sila masyadong inintindi dahil parang may sariling mundo naman ang mga ito.

“May sasabihin ako! Magsitahimik muna kayo!” Sigaw ni Jeck sa aming lahat.

Nakuha naman niya ang atensyon ng lahat at ngumiting aso muna bago muling nagsalita.

“Nakikita ‘nyo ba itong sigarilyong ‘to?” Sabi nito at itinaas niya ang sigarilyong hawak niya.

“This will be the sign of my endless love kay James.” Sabi nito at nakita nalang namin na pinatay nito ang sigarilyong hawak niya sa kanyang kaliwang dibdib.Nakita ko pa ang reaksyon ni Mena dito na katulad din ng sa akin. Napapikit kami at nagulat sa ginawang ito ni Jeck. Habang halata naman sa mata nito ang sakit na ginawa niya sa kanyang sarili.

“There will be a scar na tutubo dito sa dibdib ko, and habang nandito sa akin ang scar na ‘yan, lagi kong aalalahanin kung gaano ko kamahal si James. Pangako sa inyo ‘yan kaya sana pagtiwalaan ninyo ako na hinding-hindi ko sasaktan ang kaibigan ninyo.” Nang siguro ay masanay na siya sa hapding dala ng paso ng sigarilyo na pinatay nito ay ‘yan ang nasabi niya.

“LET’S CHEERS TO THAT!” Sigaw naman ni Paeng. Agad nagtaasan ang baso naming lahat at sinakyan ang trip ni Paeng para na din sa pagtatapos ng sinasabi ni Jeck.

“Guys, wait lang huh, punta muna ako sa powder room.” Sabi ni Mena.

Kahit hindi pa man kami nakakasagot ay agad na ring umalis si Mena. May pagtataka kong sinundan ng tingin kung saan pupunta si Mena dahil kung papunta sa kaliwa ang CR ay sa kanan ito pumunta kung saan palabas ng resort ang tinatahak nito. Pero ipinagkibit balikat ko nalang ang kanyang ginawa marahil ay may nakalimutan ito sa kanyang kotse kaya hinayaan ko nalang.

Naging masaya pa ang inuman at kwentuhan. Pati ako’y napapakanta na din at nakikisabay sa tugtugan na ginagawa ni Paeng at Mike.

May labing-limang munuto nang wala si Mena sa aming inuman. Kaya nagpaalam ako kay Jeck na hahanapin ko muna si Mena. Sabi lang sakin ni Jeck ay sasamahan na niya ako pero hindi ko hinayaan dahil na din nagkakatuwaan pa sila sa inuman nila Paeng.

Agad kong tinungo ang daan kung saan ko huling nakita si Mena.

...itutuloy...